|
||||
| ថ្ងៃមួយ ទន្សាយលួចចូលស៊ីត្រសក់ក្នុងចំការ។ ស៊ីឆ្អែតហើយ វាខំ | ||||
| រត់យ៉ាងលឿនដោយខ្លាចម្ចាស់ចំការ មកទាន់។ | ||||
| ទន្សាយបានសំរាកយកកំលាំងលើគល់ដង្គត់ មួយក្បែរមាត់ត្រពាំង។ | ||||
| ថ្ងៃកាន់តែខ្ពស់ ជ័រឈើរលាយ ស្អិតជាប់គូថទន្សាយងើបមិនរួច។ | ||||
| ឱ ជីវិតខ្ញុំអើយ ម្លេះសមត្រូវស្លាប់លើដង្គត់ឈើនេះហើយ។ គ្មាន | ||||
| នរណាមកជួយទេ។ | ||||
| ពេលនោះមានកូនដំរីមួយ មកផឹកទឹកត្រពាំង។ ទន្សាយឃើញភ្លាមសែ្រក | ||||
| សំលុត | ||||
| នែ កូនដំរី ឯងអីក៏ព្រហើនម៉្លេះហឨានមកផឹកទឹកត្រពាំងនេះដោយ | ||||
| ឥតមានសុំយើង មួយម៉ាត់។ ដឹងទេ ព្រះឥន្រ្ទប្រើយើងអោយមក | ||||
| ចាំណា។ | ||||
| កូនដំរីភ័យណាស់ ក៏បោលទៅប្រាប់មេ។ មេដំរីដឹងភ្លាមខឹងណាស់ដើរសំដៅ | ||||
| ទៅរកទន្សាយ។ | ||||
| នែ ទន្សាយ ម្ដេចក៏ហាមមិនអោយកូនយើងផឹកទឹកត្រពាំងនេះ ? | ||||
| អើ យើងមិនអោយផឹក ព្រោះព្រះឥន្រ្ទប្រើយើងអោយមកចាំទឹកត្រពាំង។ | ||||
| មេដំរីខឹងណាស់ ក៏ចាប់ទន្សាយគ្រវែងចោលមួយទំហឹងដៃ។ | ||||
| អរគុណបងដំរីណាស់ដែលបានជួយខ្ញុំអោយរួចផុតពីជ័រដង្គត់នេះសូម | ||||
| បងនាំកូនពិសារទឹកនេះដោយរីករាយចុះ សូមលាបងសិនហើយ។ | ||||
៉ ប្រាជ្ញា ជាអាវុធ ៉ |
||||
