ยากที่จะเชื่อ คำพูดและกิริยาท่าทางชวนให้หลายคนคิดว่าหล่อนอาจเป็นโรคประสาท
หรือไม่ก็ปัญญาอ่อน ลูกทั้งสามของหญิงท่าทางแปลกคนนี้ นายตำรวจให้ภรรยาของ
ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาเอาไปดูแลชั่วคราว

Difficult to believe, this.  Her words and behavior had already convinced others that she was mad or perhaps mentally retarded.   the lieutenant had sent the three children of this strategy behaved young woman to stay with the family of one of his underlings.  The man's wife would care for them temporarily.

"เราน่ะ ... ชอบไปวัดมากนักเหรอไง"
"ค่ะ ตอนยังไม่มีผัวไปกับแม่ทุกวันพระ" หล่อนทำตาโตเหมือนได้ของเล่นถูกใจ
"ฟังเทศน์แล้วสบายใจดี"

 "So, you like going to the temple?"
 "Yes.  Before I had a husband, I went with my mother every holy day."  As she said these words, the woman's eyes began to shine happily.  Suddenly, she resembled a child who has just received a present.   "I listened to the sermons, and then I felt happy.  I didn't worry about anything."

"เอาละ ... เชื่อแล้วว่าเป็นคนใจบุญชอบไปวัด แต่ทำไมไม่ใจบุญสงสารลูกเต้า ...
ปล่อยทิ้งไว้ได้ยังไงที่ป้ายรถเมล์ ดีนะว่าตำรวจผ่านไปเห็น ไม่งั้นป่านนี้เป็นไงมั่งก็ไม่รู้
รถราออกเยอะแยะ"
หล่อนทำหน้างอคอแข็ง

"Indeed.  Well, I can see that you are a good-hearted young woman who loves to go to temple.  What I don't see is why, when you are so good-hearted, you don't have a bit of pity for your own children.  Or how you are able to leave them at a bus stop - where, fortunately, a squad car happened to be passing by.  If it hadn't, then what?  At a busy intersection, full of cars?"
The woman's expression grew sullen, and she stiffened her neck.

"จะให้พูดกี่หนดี ... ก็บอกแล้วว่าไม่เอา ... ไม่เอา ..."
หล่อนกล้าขึ้นเสียงอย่างไม่น่าเชื่อ
"ถ้าคุณตำรวจจะยัดเยียดให้ฉัน ... ก็ได้ ... แต่เดี๋ยวชั้นก็ทิ้งมันไว้ข้างถนนอีกน่ะแหละ
ถ้ามันร้องตามฉัน ... โดนฟาดแน่ ... แม่ตีลูกไม่ผิดกฎหมายนีี่นา ชั้นไม่ได้ฆ่ามัน 
ทีชั้นตอนเด็ก ๆ แม่ตีทีไรเกือบตายทุกที"

"How many times do you want me to tell you that I don't want them - I don't want them!"  Her voice rose as she shouted these words; one would not believe she would dare to speak in such a voice, in this place.  "If you force them on me, Mr. Policeman, I will just leave them beside the road again.  If they cry after me, they'll get hit for sure.  It's not against the law for a mother to hit her children.  I didn't kill them!  When I was a kid, there wasn't a time my mother hit me that I didn't think, 'This time I'm gonna die.'"

หล่อนยกขาขึ้นขัดสมาธิบนเก้าอี้ ริมฝีปากหนาออกคล้ำเม้มเข้าเม้มออกคล้ายกับกระวนกระวาย

She drew her legs up, sat cross-legged on the chair.  The edges of her thick lips grew dark as she anxiously pushed them in and out, in and out.

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้เอง หล่อนจับลูกคนกลางกระแทกลงบนที่นั่งพักผู้โดยสาร 
แล้วพูดออกมาดัง ๆ ว่า ... "ใครอยากได้เด็กบ้างจะยกให้"
แต่ทุกคนในศาลาที่นั่งพักกลับขยับหนี หล่อนรีรออยู่พักใหญ่จึงหันไปพูดกับเด็กหญิงคนโต
ที่อุ้มน้องคนเล็ก

Not many hours before, she had lifted the middle child, dropped him youngly onto the passenger bench at the bus stop, yelled,  "Whoever wants some children, here - take these!"  The people  waiting inside the bus shelter all scurried out, away from the woman and her children.  She stood silent for a few moments, then turned to the oldest child, a small girl holding a baby, and said,

"พวกมึงอยู่กันที่นี่แหละ ห้ามตามกูนะ ใครเขามาก็บอกเขาเลย ...ขอไปอยู่กะเขา ... รู้ไหม ...
แถวนี้คนเยอะยังกะหนอน เดี๋ยวก็เจอคนใจบุญเข้าจนได้"

"You all stay here.  Don't you dare follow me. Ask the people who come in here if you can go with them.  You understand?  There's lots of people here, as many as worms.  You'll find one with a good heart pretty soon."

แล้วหล่อนก็จากไป เด็กทั้งสามแม้จะไม่กล้าวิ่งตามเพราะกลัวแม่ตีแต่ก็พากันร้องลั่น
"แม่ ... แม่ ... อย่าทิ้งหนูไป"
"แม่ ... หนูกลัว"

She walked off.  The three children, although they were too frightened of being hit to follow her, set up a howling.
"Mama!  Mama!  Don't leave us!"  the oldest girl cried.
"Mama! I'm afraid!"