ต่อหน้าร้อยเวรบนสถานีตำรวจ ผมยาวของหล่อนยุ่งเป็นสังกะตัง ใบหน้ามีสิวเม็ดเล็กซีดขาว
แต่หล่อนก็เค้นหัวเราะ ไม่ใส่ใจกระดุมเสื้อสองเม็ดที่หลุด และพกผ้าถุงเหน็บไว้่ล่อแหลม

She sat before the police lieutenant with matted, dirty hair, her face dotted with tiny white pimples.  She forced a laugh, apparently unconcerned about the two missing buttons on her blouse or the sloppy knot that held the waistband of her skirt precariously in place.

"ก็ชั้นบอกให้ดี ๆ แล้ว อยากไม่มีใครเอาทำไมล่ะ จะจับขังคุกเหรอ ... ดีซิ ... 
ถึงยังไงชั้นก็ไม่ต้องหาเลี้ยงพวกมันอยู่ดี"

"I already told everything about not wanting them - you gonna put me in jail?  Good, put me in jail, but I'm not takin' care of 'em anymore."

นายตำรวจส่ายหัว เขาต้องใช้ความอดกลั้นเป็นพิเศษต่อหญิงที่ไม่มีมารยาทคนนี้
เขาควักบุหรี่ขึ้นจุดสูบ พ่นควันช้า ๆ มองผู้ต้องหาที่ทำท่าเหมือนสูดหายใจแรง

The lieutenant shook his head.  It required an effort of will to restrain himself before this unmannerly young woman. He pulled a cigarette from the pack, lit it, and inhaled.  He let the smoke out slowly, looking carefully at the accused, who appeared to be imitating him, exaggeratedly inhaling and exhaling.

"ถ้าไม่ต้องการลูก แล้วมีขึ้นมาทำไม ขอโทษนะ ... หมามันยังรักลูกของมันเลย"
เสียงของนายตำรวจไม่เบา สีหน้าแสดงความรู้สึก

"If you didn't want them, why did you have them?  Excuse my words, but even a dog loves its puppies."  He did not bother to lower his voice; his expression made his feelings plain.

"แล้วทีพ่อมันล่ะ ทำไมไม่ไปตามจับมาด้วย ถ้าลงชั้นผิด พ่อมันก็ต้องผิดมากกว่า
เพราะมันเป็นคนทำ" หล่อนย้อนทันทีด้วยน้ำเสียงแค้นเครือ 
"มันทิ้งลูกเมียไปหลง ห...ใหม่ แต่ชั้นไม่ได้ทิ้งเพราะจะมีผัวใหม่นี่" หล่อนพูดช้าลง
 "จิตใจฉันไม่ยินดียินร้ายแล้ว คุณตำรวจ ร่างกายคนเราเกิดมามันไม่ใช่ของเรา อย่างที่พระท่านเทศน์ ... เกิดแล้วเดี๋ยวก็ตาย ... ลูกนี่ก็ไม่ใช่ของชั้น ..."

"What about their father?"  she asked, her voice trembling with resentment.  "Why don't you go arrest him?"   "If I did wrong, then he did more wrong, because he's the one who - who did it.  He left his children and left his wife to chase after some new c___.  I didn't leave then to get a new husband!"  She lowered her voice, spoke more slowly.  "Anyway, I have no feelings, Mr. Policeman.   Our body is born, but it isn't ours.  Like the monks say in their sermons, we're born, and then we're dead. . .these children were born, but they're not  mine.  They___"

"เอาละ ... เอาละ ... นอกเรื่องแล้ว ไหนลองบอกมาทีซิว่า ถ้ามีคนรับเอาลูกไปเลี้ยง
แล้วเธอจะไปทำอะไร

"What?  All this nonsense is beside the point!  What if someone were to take these children and raise them.  What would you do?"

ดวงตากลมโตฉายแววขมขื่นออกมาจนล้นริน เหม่อลอยอยู่นานจนถูกเตือน 
หล่อนส่ายหน้าน้อย ๆ น้ำตาเอ่อไหล

Bitterness shone in the large round eyes that swam with tears.  She did not answer.  At last he had to call for her attention.   As she shook the head slightly, the tears brimmed, slipped down her cheeks.

"ชั้นจะบวชชี พอกันทีลูกผัว ชั้นตัดได้จริง ๆ นะคะ หมวดก็เห็น ... ขนาดลูก ชั้นยังตัดได้"

"I just want to be a nun.  I've had enough of husbands and children.  I mean it.  You see - I can even cut myself off from my children. . ."

นายร้อยเวรเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ถอนใจ "เฮ้อ" ออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
"อายุเท่าไรแล้ว ... เราน่ะ"
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตา "สิบเก้า"

The lieutenant leaned back, tipped his chair slightly, sighed with weariness and disgust.  "How old are you?"
She looked up, met his eyes.  "Nineteen."

"สิบเก้า ลูกตั้งสาม ... ใครเขาจะเชื่อล่ะ แม่คุณ ... อายุเท่านี้ทำตัวเหลวไหล แล้วมาบอกว่า
จะตัดกิลงกิเลส เดี๋ยวผัวตามไปง้อ ก็สึกออกมาท้องโย้อีกน่ะแหละ"
รู้สึกนายตำรวจชักจะหย่อนความสุภาพ

"Nineteen, with three children.  Who would believe it?  So young, and you have done this despicable thing.  What happens when this husband of yours comes cajoling, eh?  You'll be out there with another big belly."  The lieutenant was becoming less polite.

"ชั้นเข็ดแล้วจริง ๆ ถ้าได้บวชก็ตั้งใจว่าจะไม่สึก คนเราทำบุญร่วมกันมาแค่ไหนก็แค่นั้น ...
ฝืนกันไม่ได้"

"No, I learned my lesson.  If I become a nun, I stay a nun.  We've had our whole time together.  Nothing could start up again between us."