| Rain fell early in the night leaving a large drop on a lotus leaf. | ฝนตกหัวค่ำ
ทิ้งหยดน้ำใหญ่บนใบบัว
 |
| All through the night, the raindrop trembled in the dim light of the stars. When the night breeze stirred the leaf, the raindrop rolled like a dark captive tear. | หยดฝน
เทิ้มสั่นในแสงดาวสลัวทั้งคืน
ลมราตรีโบกไกวก้านบัว
หยดฝนกลิ้งตัวดุจน้ำตาหมองต้องขัง |
| The lotus leaf felt the raindrop's fear. It also felt the cool liquidity which was like a touch of enchantment. The leaf was larger than an almsbowl though it had unfurled only two mornings ago. Tonight's was its first rain -- breathless, beautiful -- pouring down from the black shouting sky. And now, cradled on its pearly surface was a fragile remainder of the grand phenomenon of nature. | หยดฝนหวาดกลัวจนใบบัวรู้สึก
มันสัมผัสความละมุนนุ่มฉ่ำชุ่มของเธอดังต้องมนตราใบบัวใหญ่กว่าบาตรพระ
แม้เพิ่งคลี่ใบได้เพียงสองอรุณแผ่กางรับฝนแรกที่กระหน่ำคะนองจากฟ้ามืด
งามจนแทบลืมหายใจ ความอึกทึกกึกก้องผ่านไป
ทิ้งสิ่งบอบบางไว้ให้ประคองบนผิวนวลวาวราวไข่มุกของมัน |
| "Listen how the cicadas are chirping," said the lotus leaf, doing his best to distract the raindrop from her distress. "The leaves love to gossip with the wind in the night. And bullfrogs make those fat noises to scare silence away from the dark. Did you hear them when you were high up there in the sky?" | "ฟังแมลงขยับปีกกรีดเสียงสิ"
ใบบัวปลอบโยนฝนให้พ้นหวาดหวั่น
"ใบไม้ช่างจำนรรจ์ชอบซุบซิบกับสายลมค่ำคืน
อึ่งอ่างครางเสียงอ้วนๆขับความเงียบออกไปจากความมืดครั้งอยู่บนฟ้าสูง
เธอเคยได้ยินเสียงอย่างนี้หรือไม่ |
| Nightbreeze swept pass. The lotus leaf stiffened his stem to keep the raindrop from rolling off his green edge and falling into the pond. | ลมราตรีพัดผ่าน บัวขืนก้าน
พยุงหยดฝนไม่ให้หล่นร่วงจากขอบเขียวสู่น้ำเบื้องล่าง |
| The raindrop listened to the sounds of Night. They were new to her. In the clouds, she heard only the whistling of the wind, cracks of lightening and roars of thunder. She listened to Earth's nocturnal sounds -- listening to each sound one by one as is picking flowers of different sizes, shapes and colours, scrutinizing them one at a time. Then she let all the sounds flood over her. This time it was like bathing in a wealth of twelve-coloured garlands. | หยดฝนฟังเสียงกลางคืน ซึ่งเธอ
เพิ่งเคยได้ยิน ครั้งอยู่บนเมฆ ฟังแต่เสียงหวิวของลมหวีด เสียงกร้าวของฟ้าแลบ เสียงขู่คุกคามของฟ้าผ่า ขณะนี้เธอเงี่ยฟังทุกอย่างกลางคืนทั่วพื้นดินดุจบรรจงเด็ดดอกไม้ทีละดอก หลากสีหลายทรง แล้วเปิดปล่อยทุกเสียงให้ท้นถั่งหลั่งโลม ดังอบอวลในมาลัยอันไพจิตร |
| The lotus leaf felt his own happiness mingle with the raindrop's growing joy. The raindrop forgot her loneliness. She shimmered as the black sky grew pale and blushed when she see Dawn kiss the horizon. | ใบบัวสัมผัสรู้ถึงความสุขผสาน
ความเบิกบานของหยดน้ำที่ค่อยๆเพิ่มพูน หยดฝนลืมความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว เริ่มส่งแสงแผ่ววา่วเมื่อฟ้าดำ คล้ำคลายพลางสะเทิ้นอายยามได้เห็นรุ่งอรุณ จุมพิตขอบฟ้า |
| Lotus flowers woke, their petals gradually unfolded in movements of pink and white. But the young lotus leaf began to worry. He knew that Dawn was joyful and gentle, Dusk was sad but kind; but the long day that linked the two was harsh and cruel. The day belonged the midday sun that seared leaves and flowers, devouring their precious moisture. Inexperienced as he was, he was sure that it would do something terrible to the raindrop. | ดอกบัวพากันตื่น
แย้มกลีบด้วยลีลาสีชมพู
คลายสู่สีขาว เจ้าใบบัวอ่อนเริ่มกังวล
รู้ว่ารุ่งอรุณนุ่มนวลเบิกบาน ส่วนสนธยานั้นอ่อนโยนแกมหม่นเศร้า
แต่กลางวันยาวนาน ที่โยงเช้ากับเย็นสิ โหดร้าย เที่ยงวันจะผลาญเผา
มวลไม้ กระหายหิวความชุ่มฉ่ำล้ำค่า แม้ไร้ประสบการณ์
ใบบัวก็มั่นใจว่าเหตุร้ายจะเกิดกับน้ำหยดนั้น |
| As the sun rose, the raindrop grew bright and clear, sparkling as if she were a spirit of the nine gems. The lotus leaf watched her growing more and more beautiful as the sun rose higher and higher. She drank his radiance and refracted it in brilliant colors as she danced on the wind-nudged lotus leaf. | ตะวันสูง
หยดฝนใส ประกายกล้า
ดั่งวิญญาณแก้วเก้า
ใบบัวเฝ้าเพ่งมอง ตะวันยิ่งสูง หยดน้ำยิ่งสวย ดื่มด่ำรังสีสว่างไสว
สะท้อนสีพริ้งพราย ร่ายรำบนบัวที่แกว่งใบไกวลม |
| The lotus leaf was sad for the raindrop was conscious of nothing but the raising sun. The sun rose higher: his rays grew hot and strong. |
ตะวันลอยดวงสูงขึ้นทุกที ใบบัวเศร้าสดหยดฝนไม่รับรู้อื่นใดนอกจากแสงแดดแผดร้อน
ทรงพลัง |
| The raindrop sparkled brighter and brighter as if a fire was lit inside. The more intense her beauty grew, the smaller she became. With anguish the young lotus leaf watched her gradually diminishing into a tiny dot, still sparkling like a minute diamond . . . dimishing further into nothingness. |
หยดฝนงามเรืองรองดุจสีแสงส่อง จากภายใน ยิ่งงามขึ้นเท่าใด เธอก็ยิ่งเล็กลง เจ้าใบบัวยังคงจ้องมองหยดน้ำดุจเพชรเม็ดน้อยแต่ก็ยังคงจ้องมองหยดน้ำดุจเพชรเม็ดน้อยแต่ก็ยังเปล่งแสงจนไม่มีอะไรเหลือหลง |
| Time passed. The lotus leaf grew familiar with wind, rain and sun. He had held many raindrops: some evaporated in the hot sun, others rolled and fell into the pond. They were all bright and beautiful, but for him none had the enchantment of the first. | เวลาผ่านเลย
ใบบัวคุ้นเคยกับลมฝนและแสงตะวันยังเีพียรรองรับหยดฝน บางหยดระเหยหายในแดดจ้า
บางหยดหล่นร่วงลงบึงล่าง ล้วนใสสดงดงาม
แต่หยดไหนไม่แม้นเหมือนหยดแรกเลยสำหรับเขา |
| Dawn and Dusk knew that he dreamed of her return . . . an impossible dream. |
อรุณกับสนธยารู้ว่าใบบัวเฝ้าคอย
น้ำฝนหยดฝัน ที่ไม่มีวันหวนคืน |
| "A chance in a billion," said the gentle Dawn who felt for every leaf, flower and living creature: Dusk nodded in gloomy agreement. | "แม้หมื่นล้าน
ก็คงมีเพียงหนึ่ง"
รุ่งอรุณผู้อ่อนหวาน
ผู้รู้จักดอกใบสรรพชีวิตทั้งหลายเอ่ยคำ สนธยาขานรับอึมครึมขมัว |
