หล่อนอัดบุหรี่ ท่าทางใช้ความคิด พลางก้มลงติดดุมเสื้อ
"มันก็ดีหรอก แต่ชั้นต้องทำงานหนักแย่ ..."

The woman inhaled deeply, seeming to think, as she slowly fastened the open buttons of her blouse.
"Yeah, well that would be good.   But I'd have to work really hard. . ."

"โธ่ . . . ใคร ๆ เขาก็ต้องทำงานกันทั้งนั้น มีแต่คนเขาอยากมีงานทำแล้วหาไม่ได้
ฉันเป็นตำรวจนี่ก็ต้องทำงาน แล้วเธอ . . ." 
เขาโกรธมากแต่พยายามพูดช้า ๆ เบา ๆ เหมือนพระเทศน์ 
"ก็ . . . ไม่เคยทำ"

"Everyone has to work.  And there are plenty of people who want to work hard and can't find work.  I am a police officer, that is my work, and you. . ."  he struggled against his anger, to keep his voice low and his words slow, like a sermon.
"Well. . .I never done that before.   Worked."

"จำเริญ . . . แม่คุณ พอโตขึ้นมาหน่อยก็รีบมีผัวงั้นใช่ไหม ผัวหาเลี้ยงจนเขาเบื่อละซี
เรามันเป็นยังงี้นี่นา . . . มิน่าล่ะ"
เสียงเทศนาชักกลายเป็นคนในเครื่องแบบ

"You never worked!  But you got yourself a husband when you were hardly an adult - maybe he just got sick of being the only one working and supporting you and those three kids."  This was sounding less like a sermon, more like the words of a man in a police uniform.

น้ำตาร่วงเผาะ หล่อนมองเขาอย่างขลาด ๆ ก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามอ้อนวอน
"ให้หนูไปบวชเถอะ"

Tears began to drip down the woman's cheeks.   She looked at him with something that might be fear, changed her tone of voice to a supplicating one as she said,
"Please, please just let me go be a nun. . "

คราวนี้นายตำรวจหมดความอดทน ทุบโต๊ะดังปังและผลุดลุกขึ้นยืน 
สองมือเท้าโต๊ะ หน้าถมึงทึง
"เล่นเอาตัวรอดง่าย ๆ ยังงี้เอง คนอะไรไม่มีความรับผิดชอบต่อสังคม"

This was it.  The lieutenant rose, glaring at her and slapping the table loudly with the flat of his hands, barely able to suppress his rage as he said,
"So you think you can just walk out of this!  What kind of person are you - have you no sense of responsibility to society at all?"

หญิงสาวผวาออกจากเก้าอี้ ถอยกรูดไปชิดฝา มือตะครุบชายพกเกือบไม่ทัน
เหงื่อเย็นทะลักใต้ตาใต้จมูก เรียงเป็นเม็ดยิบ ทุกสิ่งในห้องเงียบ ข้าวราดแกงเย็นชืด
แมลงวันตอม เสียงสะอื้นค่อย ๆ ดัง

The woman sprang from her chair, shuffled backward until she reached the wall.  Sweat appeared on her face, trickled down from her eyes and her nose.  The room had become absolutely quiet; flies buzzed over the cold rice and curry.  Then she began to sob.

"คนเขาบวชกันเยอะแยะ ทำไมไม่มีใครว่า" หล่อนบ่นอย่างดื้อรั้น คล้ายกับไม่เข้าใจ
สิ่งที่นายตำรวจเทศนา

Lots of men get to be monks, lots of them!  Why doesn't anybody yell at them?"  She didn't seem to have understood any of his sermon. 

"ก็ . . . นั่นเขาไม่มีห่วง เขาไม่ได้ปัดสวะให้พ้นตัวอย่างเรานี่ . . . 
มีที่ไหนกัน จะทิ้งลูกไปบวช
พูดง่าย ๆ จะหนีความรับผิดชอบโดยใช้ศาสนาบังหน้า ว่างั้นเถอะ
ถ้าลูกมันเต็มอกเต็มใจไปทุกข์ยากอยู่ข้างถนนแล้วจะแสดงว่าแม่มันตัดกิเลสได้งั้นรึ"
นายตำรวจเน้นเสียงดุเด็ดเผ็ดมันโต้หล่อน

"But those men aren't escaping their responsibilities, holding up religion in front of their faces like you!  Even if your poor children went willingly to be left at the roadside, how do you think that would show their mother to be a good Buddhist?"

นายตำรวจใหญ่ของเรางง เขาไม่แน่ใจว่าหล่อนพูดเรื่องอะไร
แต่ค่อย ๆ ขยับเก้าอี้ ลงนั่งมองหญิงสาวอยู่ครู่ใหญ่ แล้วผายมือให้หล่อนนั่งลงตามเดิม
ส่วนตัวเองก้มลงเขียนอะไรบางอย่างบนกระดาษอย่างเงียบ ๆ แล้วเรียกผู้ใต้บังคับบัญชาเข้ามา

Our big police officer is stunned.  He is not sure what the woman is talking about.  But slowly, he sits down in his chair and stares at her.  He extends his arm, motions for her to sit down again.  He picks up his pen, writes quietly, his shoulders hunched, head down.  He calls one of his men into the room.
 

"เอาหนังสือกับผู้ต้องหาไปส่งหมอ ... ได้ผลยังไงแล้วเอากลับมารายงานอั๊ว"

"Take this form and the accused, and send her to the doctors.  And when they come up with some kind of result, I want a report."