unit6

เรื่องหมาหางด้วน
(Vocabulary for the story)

ครั้งหนึ่งนานมาแล้วยังมีหมาตัวหนึ่งเที่ยวขโมยไก่ชาวบ้านกินเสมอมา วันหนึ่งชาวบ้านดักกับดักไว้ หมาตัวนี้ก็ไปขโมยไก่อีก เผอิญหางของมันไปติดกับดักและกับดักงับหางของมันขาด เมื่อมันเข้าไปในฝูงหมาด้วยกันก็ผิดจากตัวอื่น มันจึงแนะนําให้เพื่อน ๆ ตัดหางให้เหมือนมันเสีย แล้วให้เหตุผลว่าหางนั้นไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าตัดเสียจะทําให้สวยขึ้น

ต่อมามีหมาแก่ตัวหนึ่งรู้ความจริงจึงประกาศแก่หมาทั้งหลายว่า "ท่านจะให้หมาตัวนั้นหลอกลวงท่านหรือ? เขาไปติดกับดักหางขาด แล้วแนะนําให้พวกท่านตัดหาง เพื่อจะได้เหมือนกัน" เมื่อหมาทั้งหลายได้ฟังเช่นนั้นจึงรู้ความจริง เลยพากันเกลียดชังหมาตัวนั้นเป็นอันมาก

เรื่องลิง
(Vocabulary for the story)

ท่านเคยดูละครลิงไหม? คนจับลิงมาหัดให้ทําท่าทางตามบทบาทของละคร แล้วเอามาแสดงในงานวัด เก็บสตางค์ค่าดูเพียงเล็กน้อย
ลิงชนิดที่กล่าวนี้เป็นลิงเชื่องขนาดกลาง บางตัวก็กัดคน บางตัวก็ไม่กัด บางแห่งคนจับลิงมาหัดให้เก็บมะพร้าว เพราะลิงมีธรรมชาติว่องไวและขึ้นต้นไม้เก่ง ว่ากันว่าลิงทํางานชนิดนี้ได้มากกว่าคน แต่ก็ต้องมีคนเลี้ยงอยู่ด้วยเสมอมันจึงจะทําได้ มิฉะนั้นก็คงซุกซนตามธรรมชาติของมัน จนมีคนกล่าวว่า "ซนเหมือนกับลิง"

ลิงมีหลายชนิด หลายขนาด มีตั้งแต่ตัวขนาดเท่าคนจนกระทั่งเล็กเท่าแมวขนาดย่อม ๆ ลิงตัวเล็ก ๆ เรียกว่า "ลิงหอย" คนชอบเลี้ยงไว้ดูเล่นตามบ้าน เขาเอาโซ่ล่ามมันแล้วผูกไว้ตามต้นไม้ ลิงมีส่วนคล้ายคนมาก ผิดกันก็มีแต่ที่หาง มีลิงอีกชนิดหนึ่งที่ไม่มีหาง เราเรียกว่า "ลิงคน" หรือ "ลิงป่า" ลิงจําพวกนี้ดุร้ายมาก สามารถจะ ทําร้ายคนให้ถึงตายได้

ถ้าท่านชอบเรื่องลิงควรไปอ่านเรื่องรามเกียรติ์ ลิงในนิยายเรื่องนี้ มีฤทธิ์มาก เหาะก็ได้ แปลงตัวก็ได้ เหตุที่มีลิงในนิยายเรื่องนี้มาก ก็เพราะว่าในอินเดียมีลิงมาก

เรื่องหมาป่ากับลูกแกะ
(Vocabulary for the story)

มีหมาป่าตัวหนึ่งเดินท่องเที่ยวอยู่ตามลําธาร พบลูกแกะตัวหนึ่ง กําลังกินนํ้าอยู่ หมาป่ามีความดีใจยิ่งนักที่จะได้ลูกแกะเป็นอาหาร แต่ก็อยากแสดงให้ลูกแกะเห็นความยุติธรรมของตนเสียก่อน จึงร้องออกไปว่า "อ้ายถ่อย เจ้าไม่เห็นหรือว่า ข้ากําลังกินนํ้าอยู่ เหตุใดจึงมาแกล้งกวนนํ้าให้ขุ่นเช่นนี้"
ลูกแกะมีความกลัว จึงรีบตอบไปว่า "ข้าพเจ้าแสนที่จะเกรงกลัวท่าน เหตุไฉนจะบังอาจ ทําอะไรให้เป็นที่ขัดเคืองใจ และอีกประการหนึ่ง ที่ที่ท่านกินนํ้าอยู่นั้น เป็นต้นลําธาร ส่วนข้าพเจ้าอยู่ปลายลําธาร นํ้าจะไหลวกกลับไปหาท่านได้อย่างไร"

หมาป่าเห็นลูกแกะพูดจามีเหตุผลเช่นนั้น ก็พยายามกล่าวเท็จต่อไป เพื่อจะหาความผิดให้ลูกแกะให้ได้
จึงว่า "เอาเถิด เมื่อเจ้าไม่ได้กวนนํ้าให้ขุ่นก็แล้วไป แต่ข้าจําได้ว่า เมื่อปีกลายนี้เจ้าได้มาด่าว่าข้าเป็นนักหนา" ลูกแกะตัวสั่นด้วยความกลัวแล้วร้องว่า "พุทโธ่เอ๋ย เมื่อปีกลายนี้ ยังไม่ทันได้เกิดมาเห็นเดือนเห็นตะวันกับเขาเลย" หมาป่าก็เถียงว่า "ถ้าไม่ใช่ตัวเจ้า ก็ต้องเป็นพ่อหรือแม่ของเจ้า เพราะข้าจําได้ว่าหน้าเหมือนเจ้า ฉะนั้นอย่าต่อล้อต่อเถียง ให้มากไปเลย ข้าจะต้องกินเจ้าให้สมกับความแค้น" ว่าแล้วก็ตรงเข้าไล่กัดกินลูกแกะเป็นอาหาร

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าวิสัยคนพาลย่อมจะพาลหาผิดให้ผู้อื่นได้เสมอ

เรื่องราชสีห์กับหนู
(Vocabulary for the story)

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีราชสีห์ตัวหนึ่งนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ ขณะที่ราชสีห์นอนหลับอยู่นั้น มีหนูตัวหนึ่งได้ไต่ขึ้นไปวิ่งเล่นบนตัวราชสีห์ ราชสีห์รู้สึกตัวตื่นขึ้น ก็ตะครุบหนูตัวนั้นไว้ได้ และหวังจะขยี้เสียให้ตาย แต่หนูก็ได้ขอร้องว่า "ขอยกโทษให้ข้าพเจ้าเถิด ถ้าท่านไว้ชีวิตข้าพเจ้าวันนี้ ข้าพเจ้าจะได้ตอบแทนคุณท่านบ้าง ถึงท่านจะฆ่าข้าพเจ้าเสีย ก็หาเป็นประโยชน์อะไรไม่"
ราชสีห์ได้ฟังก็หัวเราะเยาะ แล้วว่า "ตัวเจ้าเล็กนิดเดียว จะตอบแทนคุณอะไรเราซึ่งเป็นสัตว์ใหญ่ได้" แล้วก็ปล่อยหนูไป

ต่อมาวันหนึ่งไม่นานนัก ราชสีห์ตัวนั้นไปเที่ยวหาอาหารกินในป่า ขณะที่หาอาหารอยู่นั้นได้ไปติดแร้วที่นายพรานดักไว้ จะดิ้นรนสักเท่าไรก็หาหลุดไม่จึงได้นอนร้องครวญครางดังไปทั้งป่า
ไม่ห่างจากที่นั่นสักเท่าไรนัก หนูตัวนั้นซึ่งวิ่งเล่นอยู่ เมื่อได้ยินเสียงราชสีห์ร้องครวญครางก็จําได้ จึงรีบวิ่งมา หนูเห็นราชสีห์ติดแร้วอยู่ มันจึงไต่ขึ้นไปบนตัวราชสีห์ และแทะแร้วของนายพรานขาด ราชสีห์จึงหลุดออกมาได้ หลังจากนั้นหนูก็เลยพูดว่า" ครั้งหนึ่งท่านได้หัวเราะเยาะข้าพเจ้าว่า ตัวเล็กนิดเดียวจะตอบแทนคุณท่านได้อย่างไรเดี๋ยวนี้ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ผู้น้อยก็ตอบแทนคุณและช่วยเหลือผู้ใหญ่ได้เหมือนกัน"
ว่าแล้วก็วิ่งไป