เรื่องสนุกนึก

พระนิพนธ์ กรมหลวงพิชิตปรีชากร

main    1    2    3     4   5

แม่อินเป็นหญิงหม้ายมั่งมีมากเป็นอุบาสิกาอยู่ในวัด มีความรักความประพฤติและสติปัญญาของพระสมบุญ จึงรับอุปฐากมาจนได้อุปสมบท แม่อินมีบุตรีสาวคนหนึ่งชื่อแม่จันอายุได้ ๑๖ ปี หมายใจว่าจะให้แก่พระสมบุญๆยังไม่รู้ตัว แม่อินจึงคิดอ่านในการที่พระสมบุญจะสึกและจะรับไปไว้ที่บ้านความเป็นดังนี้

ส่วนพระสมบุญได้รู้สึกตัวแต่ว่าเขารักเหมือนลูกเหมือนเต้า ใจก็ยังลังเลไม่รู้ว่าจะคิดอย่างไร อยากจะเป็นคนดีคนวิเศษ มียศ มีทรัพย์ มีชื่อ ที่สุดก็เป็นเพียงเสมอหน้าพี่น้องที่ชั้นเดียวกัน แต่ทำอย่างไรถึงจะได้อย่างนั้น นั่นแหละเป็นความยากที่หนัีก ที่ิติดตัวก็ตัวคนเดียว ทุนรอนและที่สนับสนุนก็ไม่มี แม่อินก็เป็นแต่ข้องด้วยความกรุณาซึ่งจะเป็นเหยื่อแก่ความโกรธจะทำลายได้ ไม่มีหลักฐานอันใดและแม่อินก็เป็นแต่มี ทรัพย์ มีทรัพย์แต่อย่างเดียวไม่มีอื่น ถึงเขาจะรักอย่างไร ก็ใครเล่าเป็นพระอย่างพระสมบุญจะมุ่งหมายว่า เขาจะทุ่มเทให้สักเพียงใด

เพราะอย่างนี้จึงไม่อยากจะสึก ด้วยเห็นแท้แน่ใจว่าผ้ากาสาวพักตร์เป็นที่พึ่งของคนยาก ถึงไม่ทำให้ดีก็ไม่ทำให้ฉิบหายไม่ดิ้นไม่ขวนขวาย แล้วไม่มีความทุกข์ เป็นที่พักที่ตั้งตัวของผู้แรกจะตั้งตัวดังนี้ แต่แม่อินก็มาพูดจาชักชวนอยากจะให้สึกก็ไม่อาจขัด ประการหนึ่งพวกพ้องเพื่อนฝูงเขาก็จะสึกไปหมดพร้อมกัน นั่นแหละความดูดตามๆกัน มันก็แรงกล้าพาให้สึกกับเขาบ้างตามนิสัยคนหนุ่มๆ

ครั้นไปพูดกันเมื่อหัวค่ำกลับมานอนนึกๆก็รำคาญด้วยไม่รู้ว่าจะสึกออกไปทำไม ใครๆเขามีที่หมายและทางเดิน แต่ตัวคนเดียวเปล่าไม่มีที่มุ่งหมายแห่งใด ช่องทางที่จะทำนั้นมีถมไป แต่ทำอย่างไรถึงจะดีๆยิ่งกว่าทางอื่นนั่นแลเป็นเครื่องรำคาญใจอย่างยิ่ง ด้วยเป็นสิ่งที่จะได้จะเสียโดยเร็วอยู่้แล้วก็นอนตรองอยู่

Back to Sanook-neuk mainpage