ด้วยสัญชาตญาณนักการเมือง บรรดาผู้สมัครรับเลือกตั้งทั้งหลายต่างตีปีกพึ่บพั่บ เมื่อเห็นคนรวมกันเป็นหมู่ กุลีกุจอแต่งตัวให้ภูมิฐาน บางท่านก็ติดเหรียญติดตราให้เต็มยศ สั่งให้ลูกน้องติดเครื่องขยายเสียงปากคอสั่น
"เร็วเข้า ท่ามันพากันมาที่นี่แน่ เห็นหรือยังว่า ความโง่เง่าของประชาชนเป็นโชคลาภอันวิเศษ" บางคนกระโดผลุงลงจากเตียงซ้อมท่าทางในการกล่าวคำปราศรัย

ชาวบ้านร้านตลาดไม่ทราบอะไรเป็นอะไร หอบลูกจูงหลานมาสมทบ บรรดาข้าราชการก็แตกตื่นทิ้งงานมามุงดูอยู่รอบนอก ฝ่ายผู้สมัครต่างออกมา ยืนเสนอหน้ากันเป็นแถว เขินเดินดุ่มๆนำหน้าตรงไปที่ผู้สมัครทั้งหลายยืนอยู่

 "พวกเราอยากมาตกลงกับท่านผู้แทน" เขาพูดประโยคแรก
"ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง" ผู้มีอายุมากกว่าเพื่อนตอบ พร้อมกับโค้งคำนับจนตัวโก่งเหมือนกุ้งชราเมื่อจวนจะสิ้นฤดูฝน
"มีสิ่งใดที่พวกเราจะตอบสนองท่านได้จะรับใช้เป็นปากเสียงแทนจะสุดความสามารถ"
พูดแล้วยิ้มตุ่ยปรากฎบนแก้มยุ้ยสีแดง พาผู้สมัครทั้งหมดโค้งรับเกือบจะพร้อมกัน

As soon as his henchmen were out of the house, Khern went back to sleep.   Later in the day he awoke, delighted to find the house was filled with noise and people.  He tiptoed over to a crack in the wall to peep out at them: a real crowd, even more than he expected.  His face dirty, his clothes wrinkled from sleeping, he stepped outside.  Kwahn and Koi led the people with two loud hurrahs.  The people echoed them with a roar. Khern yelled at the top of his voice, "All right, all right, my brethren."  Interest grew.  "Now there are a number of good people with money.  They come here wanting to be our representatives…"   A short pause for breath.  "They all say they can do anything, build everything."  Some of them say they’re going to build roads, dig canals, build us schools. Things like that they can do."  Short pause.  "But compare those things to money, which do we want?"  The question hung in the air.
"We want money, we want money, money, money, money," the cry resounded from rank to rank filling the crowd.
"Good, excellent.  We’ve got to go and get the money from them.  They can build streets and roads.  They need money to do it.  They must have money.   Where are they, where are they?"  He asked provocatively.
"At the hotel, they’re at the hotel, the lot of them," returned the shouts from the crowd.
"All right, let’s go!" Khern jumped from the porch , but fell over on his face from the exhaustion of the previous night’s adventures, arms and legs askew in a billow of dust and drawing a good laugh from the crowd. He got up quickly , brushed the dust off and strode resolutely in front. A thousand people stretched in a long turbulent procession behind him heading for the small hotel, the only one in town.

Seeing a herd of people approaching, the group at the hotel with the politicians’ instinct scurried to dress themselves as befits their dignity.  Some, quickly pinning on their medals and decorations, in full dress, throats twitching, gave orders to their people to connect the loudspeakers.
"Hey, hurry up, looks like they’re really coming this way. See what I mean. The stupidity of the people really pays; it’s like a pot of gold."  Some jumped from their beds and began practicing gestures for their speeches.

Villagers, who hadn’t an idea of what was going on, carried and dragged their kids along into the crowd. The whole body of astonished government officials dropped their work to look on from the sides. The candidates formed a line in front of the hotel. Khern walked straight to them.
"We want to come to an agreement with you honorable representatives," he began.
"With great pleasure," the oldest one replied, bowing until his body looked like an old shrimp at the end of the rainy season. "If there is anything at all we can do for you, we will represent you to the best of our ability."
A broad smile pushed out his ruddy jowls as he led the whole group in a bow.