page17

ดวงเดือนและหมู่ดาวคล้อยต่ำลงทุกขณะ
"โลกนี้ร้อนเสียแล้วโว้ย" เขาโวยวายขึ้นคนเดียว เมื่อซวนเซไปหาน้ำ ไก่บ้านเริ่มขันเป็นทอดๆ เขินกลัวแสงสว่างซึ่งรำไรขึ้นมา ความมืดมนกำลังคืบคลานมากับแสงสว่าง สุมทุมพุมพฤกษ์เห็นได้เลือนลองเขาตัดสินใจเด็ดขาดในวินาทีนั้น มองดูขวานและก้อยยังหลับไหลไม่ได้สติ จึงหายเงียบเข้าไปในเรือนครู่เดียวก็กลับออกมายืนมองศิษย์ทั้งสองพลางถอนใจยาว ในที่สุดค่อยย่องเบาๆผ่านก้อยและขวานลงไปข้างล่างตรงดิ่งเข้าสู่ตลาดไปโดยปราศจากความคิด ไปและไปเหมือนตุ๊กตาที่ไขลานตรงหัวถนนท้ายตลาด เขาเห็นรถบรรทุกคันหนึ่งจอดอยู่ คนสามคนส่งเสียงเอะอะจึงเร่เข้าไปดู เด็กหนุ่มสองคนหันมาพบ คิดว่าคงเป็นนักย่องกลางคืน แต่แล้วก็ดีดมือเรียก
"เฮ้ พี่ชาย ช่วยเข็นรถหน่อย"

The moon and the constellations sank in the sky. "Whew, this world is certainly getting hot for me," he exclaimed to himself. As he went to get a drink of water, the neighbor’s roosters crowed their announcement at dawn. Khern was afraid of morning. Desolation was creeping in with it. The bushes and trees were beginnning to have an outline. In that instant he made up his mind. Kwahn and Koi were dead asleep. He disappeared into the house for a second and returned, casting a look and a sigh at his two disciples. Finally, he tiptoed past them, went out of the house, and headed straight for the market-place, nothing in mind, like a robot. At the head of the road at the end of the market area he saw a standing truck and heard three people making a noise, so he drifted over. Two young fellows faced him as if he were some night burglar but beckoned to ask for a hand to push the stalled vehicle.

เขาถามสองสามคำทราบว่ารถนี้บรรทุก ข้าวสารและสินค้าอื่นๆไปขายนอกอาณาเขต เขารีบช่วยทันที เข็นอีกพักเดียวเครื่องยนต์ก็ติดแล้ว รถคันนั้นวิ่งหายไปทางแสงสลัวติดขอบฟ้า

ไม่มีใครเคยพบนายเขินอีก ไม่มีใครในจังหวัดนั้นทราบว่าเขินอยู่ที่ไหน คนที่รู้เรื่องดีกลับเป็นนักหนังสือพิมพ์จากกรุงเทพ หนังสือพิมพ์หลายฉบับลงข่าวว่าผู้แทนปากกล้าถูกอิทธิพลมืดฆ่าปิดปากเอาศพโยนลงเหวให้แร้งกิน พร้อมกับตีพิม์ภาพของแร้งกำลังบินว่อนใต้กลุ่มเมฆสีขาว

ปัจจุบันจังหวัดน้อยๆแห่งนี้เริ่มคึกคักขึ้นมาอีก รถยนต์แบบแปลกๆวิ่งเข้ามาวันแล้ววันเล่า เป็นรถของเจ้านายผู้สอบสวนคดีมืดจากกรุงเทพฯซึ่งกลับไปพร้อมกับตำรวจวันละคนสองคน อีกคันหนึ่งเพิ่งจะไปตอนเช้านี้ พร้อมกับหมู่หวดนั่งหน้าซีดและบ่นอุบ
"ซวยฉิบหาย ซวยฉิบหายเลย"

In a few words, Khern learned that the truck was carrying rice and other goods across the border. He helped at once, and in a second the engine fired and the truck vanished in the direction of the dimly lit horizon.

No one saw Mr. Khern again. No one in the province knew where he had gone. Those who knew turned out to be the reporters from the Bangkok newspapers. Several of the papers ran the story that a bold representative of the people had his mouth closed by dark influences, and his body was thrown over a cliff for the vultures to pick at. The news item was accompanied by a photo of vultures circling under white clouds.

Now the little province is busy again. Every day fancy cars of the big boys from Bangkok investigating this mysterious case arrive and take back to the city a policeman or two. One car just went off this morning carrying away Sergeant Huat who muttered, "Damn, now I’m in for it!"