ขวานเรียกเหล้ามาเพิ่ม ลมแล้งพัดชายคาดังอู้อี้
กลบเสียงหวีดหวิวของยอดสนได้ยินเพียงเบาๆ เสียงน้ำไหลจากขวดลงในแก้วดังจ้อกๆ
ทั้งสี่เอื้อมมือไปจับแก้ว แล้วยกขึ้นดื่มอึกๆเกือบจะพร้อมกัน
สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด"เฮ้อ" ขวานครางออกมาเบาๆ "อาจารย์คิดมากเกินไป มันจะยากอะไรนักหนา ข้าก็เป็นได้วะถ้าข้ามีเงิน ด่ามันเข้าไปสิ ชี้หน้าด่าแม่มันยังได้" "ผิดนักก็กระทืบมันให้จมดิน" ก้อยสอดขึ้น "เราเป็นคนที่นี่ ชาวบ้านเคยเห็นฝีมือมา เราต้องเป็นต่อ สู้เขาน่าอาจารย์ ยิ่งเขาว่าผู้แทนมันใหญ่กว่าตำรวจ มันยิ่งน่า หมู่หวดขู่เข็ญเรามาเท่าไหร่แล้ว บางทีจะถึงตาเราบ้าง" |
Kwahn called for some more whisky. The blowing of the wind across
the tin roof blotted out the whistling of the pines. Whisky gurgled faintly into the
glasses. Each of the four reached for his drink. Their expressions and eyes were
thoughtful. "Oh my God," Kwahn groaned softly, "Teacher, you’re making too much of this. How hard can it be? I could be elected if I had the money. You lash out at them. You can point your finger in their faces and give them hell." "If things go wrong, we’ll smash them into the ground," Koi interjected. We’re local people. The folks around here know what we can do. The odds are with us. Put up a fight. Look, Teacher, the more they say these representatives are bigger than the police, the more it’s worth a go. How many times has Sergeant Huad pushed us around? Maybe it’s our turn. Maybe it’s our turn now." |
|
นอกร้านไกลออกไป ประกายแดด เต้นระยับ
เมล็ดกรวดสีเทาที่ปูถนนทอดเป็นตาเหมือนสะเก็ดนาคปูนขาวเชิงบันไดประตูโบสถ์
จักรยานสองล้อวิ่งผ่านกันไปมา เขินเพ่งสายตาไปตามท้องถนนที่พุ่งตรงออกดงทึบ
ขุนเขารายรอบ ปรากฎรางๆในเปลวแดด เขาพยักหน้าหงึกๆ
จักรยานสีเขียวแก่คันหนึ่งใกล้เข้ามาทุกที |
Outside the shop, the sun was dazzling. The grey gravel covering the road reflected the light like the scales of those plaster serpents decorating temple steps. Bicycles were passing by. Khern stared down the road that thrust straight into the dense forest. The surrounding mountains were faintly visible in the flames of sunshine. His head nodded drunkenly again as a dark green bicycle steadily approached. |
|
"เอ๊
นั้นมันหมู่หวดนี่หว่า" เขินทะลึ่งยืน "เฮ้ย อ้ายหมู่หวด กูเป็นผู้แทนนะมึง เฮ้ย" เสียงห้ามล้อจักรยานดังเอี๊ยด "เมาแล้วกลับบ้านโว้ย เอะอะกวนชาวบ้านร้านตลาด เดี๋ยวพ่อลากคอไปโรงพัก" เขินทรุดตัวลงบนม้านั่งอย่างระโหยเหม่อมองตามหลังเสื้อสีเทาที่ค่อยจางลงจนเลี้ยวหายไปตามมุมโค้งท้ายตลาด "อาจารย์เรายังงี้เลย" เสียงหนึ่งสอดขึ้น "หมู่หวดยังงี้เคยคลุกฝุ่นมาหลายหน" "ความจริงผลัดกันคลุกคนละที ข้าบ้าง หมู่หวดบ้าง" เสียงนั้นแผ่วเหมือนพูดกับตัวเอง |
"Eh, if it isn’t Sergeant Huad." Khern popped to his
feet. "Hey Sarge, I’m a representative. What do you think of that!" Bicycle brakes screeched. "Drunk again. GO home. Making a commotion, disturbing the people. I’ll haul you off to the police station in a minute." Crestfallen, Khern dropped back on to his bench staring after the grey shirt until it disappeared around the corner at the end of the market-place. "That’s the ticket, Teacher," a voice piped up. "This isn’t the first time Sergeant Huat’s bit the dust." "In fact we take turns. Sometimes him, sometimes me," Khern mused faintly. |