page16

เขินหันไปปลุกคนทั้งสองอยู่นานทั้งสามจึงคลานออกมาข้างนอก
รับน้ำจากตำรวจมาดื่มคนละขัน แล้วโซเซลงจากสถานีตำรวจ เดินลับหายไปในความมืด เขินยังไม่ปริปากบอกข่าวที่เขาได้รับทราบจากตำรวจเมื่อครู่ให้ลูกน้องฟัง หูของเขาอึงอลด้วยคำ "ท่านผู้แทน" ที่ตำรวจผู้เคยขู่เข็ญเขามานาน พูดกับเขาอย่างนอบน้อมทั้งสามในความมืด โดยไม่มีใครปริปากพูดและคลานขึ้นบ้าน ขวานกับก้อยฟุบหลับ ต่อไปอีก ตรงข้ามบันได ความคิดนานาประการสับสนในสมองความมึนเมาหายไปสิ้น ความรู้สึกในขณะนั้นเบาหวิว เหมือนร่างกายของเขาไร้เลือดเนื้อและกระดูก เขินเริ่มคิดถึงสิ่งที่เขาไม่เคยคิดมากก่อน คิดถึงคำว่าผู้แทนราษฎร เขาคิดถึงของนายเกิดที่พูดกับเขาที่ตลาด "ผู้แทนมันใหญ่กว่านายอำเภอ ใหญ่กว่าข้าหลวง" นอกจากนั้นเขาไม่รู้อะไรอีก เท่านั้นเองหรือ เขาเริ่มจะสงสัย คงไม่ใช่เพียงเท่านั้นแน่นอน เพราะเขาทราบว่าผู้แทนทุกคนต้องลงไปกรุงเทพ เขาจะต้องมีหน้าที่มากกว่านั้น เขินเริ่มคิดถึงกรุงเทพ คิดถึงความใหญ่โตพิลึกกึกกือของเมืองนั้น นี่มิหมายถึงว่าเขาจะต้องไปอยู่กรุงทำและต้องจากลูกน้อง ไปใช้ชีวิตอีกแบบหนึ่งหรือมันจะเป็นอย่างไร ช่างมืดมนสำหรับเขาเหลือเกิน เขินเคยไปกรุงเทพครั้งหนึ่งเมื่อยังเป็นพระ แต่นั่นก็เกือบยี่สิบปีมาแล้ว พยายามนึกชื่อวัดที่เคยไปพัก แต่นึกไม่ออก เป็นความกลัดกลุ้มที่ทารุณมากจริงๆ ยิ่งเมื่อรำลึกถึงภาพผู้แทนคนก่อนที่บังเอิญได้เห็นรูปแต่งตัวพิสดารมีเสื้อเหมือนผ้าห่มหนาวทั้งผืน ผ้าขี้ริ้วห้อยต่องแต่งไว้ที่คอ เขาถึงกับพึมพำกลับ "เรานี่รนหาที่แท้ๆอยู่ดีไม่ว่าดี หาเสนียดให้กับตัว"

Khern took some time to wake up the other two, then all three crawled outside. Each drank a bowl of water offered by the police, walked unsteadily out of the police station and disappeared in the darkness. Khern stilll kept to himself the news heard a moment before from the police. His ears were ringing with the words "honorable representative" spoken with humility by the authorities who had for so long bullied him. The three bumbled through the blackness in silence and crawled up the stairs to the house. Kwahn still kept to himself the news heard a moment before from the police. His ears were ringing with the words "honorable representative" spoken with humility by the authorities who had for so long bullied him. The three lurched through the blackness in silence and crawled up the stairs of the house. Kwahn and Koi flopped down at once and went back to sleep by the stairs. Khern rested, his brain agitated but confused. The drunkenness had gone. He felt airy, as if disembodied. He began to think of things he had never thought of before, of the words "people’s representative". He thought of Gurt’s words spoken in the café, "A representative is bigger than the district officer, bigger than the provincial governor." Apart from that he knew nothing. Was that all? Doubt increased. Surely there was something more because he knew that every people’s representative had to go to Bangkok. But they must have more to do than just go to the capital. Khern began to reflect on Bangkok and its crazy bigness. Didn’t this mean that he had to go there to live, separated from his own people in a different kind of life? Now what would that be like? The outlook wasn’t bright any more. Khern had been to Bangkok once when still a monk. He tried to remember the name of the temple where he had stayed but couldn’t. The failure dominated his mind. Anxiety increased as he recollected a picture of a previous representative cloaked crazily in a jacket that looked like a whole blanket, with a silly rag hanging from his neck. He mumbled to himself, "What a fool. You don’t know when you’re well off."